تو مرا...آنقدر آزردی...          که خودم کوچ کنم از شهرت...          بکَنم دل ز دل چون سنگت...          تو خیالت راحت....          میروم از قلبت... ...          میشوم دورترین خاطره در شبهایت....          تو به من میخندی....          و به خود میگویی:          باز می آید و میسوزد از این عشق ولی...          بر نمیگردم نه...!!!          میروم آنجایی که دلی بهر دلی تب دارد...          عشق زیباست و حرمت دارد....          تو بمان          دلت ارزانی هر کس که دلش مثل دلت....          سرد و بی روح شده است....          سخت بیمار شده است...تو بمان در شهرت  ...